Niedziela dziewiąta.

Dzień dobry wieczór, cześć i czołem i wszystkie powitania świata tak na początek dla was! 🙂
Dzisiaj będzie raczej krótko, niewiele o kolejnych postępach w samodzielności, ale coś tam się znajdzie.
Otóż, od czego by tu zacząć…Hmmm…Od niedzieli do wtoreczku pomieszkaliśmy sobie u moich rodziców w domku i faktycznie…Pojechaliśmy nad to morze. Ja się nawet wykąpałam, w tej gloniastej wodzie, ale co by o niej lepszego powiedzieć to na pewno to, że była ciepła. To wspaniałe, że mogliśmy zabrać nad morze Aleksika, który to w swoim życiu był tam po raz pierwszy, ale jednak nie odważył się wejść do wody. Za dużo wrażeń, emocji i dźwięków naraz jak stwierdził, no ale nie raz jeszcze zdąży to zrobić. Ja też zwolenniczką wody, gdzie trzeba pływać to nie jestem, ponieważ nie umiem pływać i jak tracę grunt pod stopami to dostaje ataku paniki i już jest po ptokach 😀 ale na szczęście mam kółeczko duże, nadmuchiwane i tak sobie pływam i opalam swoje ciałko. Wyjazd nad morze zaliczam do udanych, końcowy wypad do kfc również ;D
W środę natomiast udaliśmy się do Łodzi. No i co by tu o tym wyjeździe powiedzieć na sam początek? To może tak…Nie pamiętam kiedy ostatnio w ciągu pięciu dni wypiłam tyle alkoholu, wydałam tyle pieniędzy i tyle się uśmiałam i tak fajnie się bawiłam w doborowym towarzystwie.😂😂😂😂😂😂 A jeśli chodzi o jazdę do samej Łodzi, to zarówno jak w jedną, tak i w drugą stronę były to podróże z przygodami. Nigdy! Więcej! Tlk! Nigdy! No właśnie…To była kara za zwlekanie z kupnem biletów, na pewno. 😀 Otóż, jechaliśmy sobie w jedną i w drugą stronę pociągiem o wdzięcznej nazwie – Flisak. W stronę Łodzi, wszystko było w porządku, a jakże…Ale tylko do sierpca. Jak to pewien nagłówek internetowy o zdarzeniu, które miało miejsce 16 sierpnia z udziałem tego pociągu głosił? Jedzie pociąg z daleka, ale w sierpcu stanął i już dalej nie pojedzie.😂😂😂😂😂 jakoś to tak było. Już w Jabłonowie czuć było, że coś jest nie tak, a w sierpcu przyszła jakaś pasażerka do naszego przedziału i powiedziała, że ten pociąg dalej już nie pojedzie i musimy wysiadać. No i cóż zrobić w takim wypadku? Nic, wziąć plecak na plecy, laskie, torebkie i wyjść na 35 stopniowy upał razem z innymi oczywiście. Swoją drogą tu bardzo ciekawa rzecz nastąpiła, bo dokładnie tak zrobiliśmy, a jakby tego było mało, nie byliśmy tym faktem w ogóle zestresowani i nie wiem kto raczy wiedzieć, dlaczego tak było…No przecież powinno się w tej niesamodzielnej głowie pełnej bojaźni i niesamodzielności w wielu sprawach włączyć SOS! Pomocy! Jesteśmy niewidomi! Co z nami będzie? Kto nam pomoże? Haloooo! A tu…Nic…No zupełnie nic…Wysiedliśmy i zaczęliśmy gawędzić z ludźmi i czekać, aż łaskawie nastąpi decyzja, czy ten pociąg jednak pojedzie dalej, naprawią to co się zepsuło, czy karocą nas powiozą dalej, albo inno dryndo na trytytkach…Interakcja z ludźmi szła jak po maśle, pomogli nam w końcu po upłynięciu odpowiedniego czasu przemieścić się na zastępczy autobus do Płocka, a stamtąd na dalszą podróż do Łodzi. No i tak sobie jechaliśmy, w opóźnieniu 120 minutek, dostaliśmy po butelcynie wody, po wafelcynie jakiejś, kakaowej…Zjedlim, wypilim…No i nagle konduktor się pyta, czy chcecie państwo skorzystać z asysty w Łodzi kaliskiej? No właściwie czemu nie, bo dworca nie znamy, ale tam się nie da, bo są remonty, więc ludzie chodzą, no to sobie poradzimy. Okazuje się, że konduktor jednak przejął się rolą licząc na to, że go nie opierdolą i po chwili wrócił z tymi słowy na ustach: Faktycznie, nie ma teraz możliwości asysty na kaliskiej, ale udało mi się kogoś mimo wszystko dla państwa załatwić, ktoś tam będzie na was czekał. Ha! Widzicie! Vipy mają zawsze lepiej. 😀 No więc podziękowaliśmy uprzejmie, dojechaliśmy do Łodzi, miła pani odprowadziła nas do taksóweczki, no i tu opowieść przyjazdu trzeba by zakończyć, bo w sumie nie bardzo wiem jak tu opisać jemy, pijemy alkohol, pijemy alkohol, pijemy alkohol, jemy, jemy, pijemy alkohol, pijemy alkohol, pijemy alkohol, śpimy, słuchamy muzyki pomiędzy tym wszystkim, śpiewamy na głosy piosenki, których oryginały znajdą się pewnie pod wpisem, no chyba, że ktoś to nagrał, ale jak można o o tym pamiętać, kiedy tyle jemy, jemy, pijemy, jemy, idziemy do sklepu i tak w kółko.🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣 Powrót z Łodzi również odbył się z przygodami i to nawet jeszcze większymi niż w tamtą stronę, rzekłabym. Otóż, siedzimy sobie wczoraj w taksóweczce, która wiozła nas z hotelu na dworzec kaliski w Łodzi i nagle…Nagle…Uświadamiam sobie, że, moi drodzy państwo, nie mam telefonu w torebce. No tak! No bo przecież sprawdzałam godzinę i pewnie odłożyłam go na łóżek hotelowy, ten małżeński, ten najwygodniejszy na świecie, ten najpodwujniejsiejszy, najwspanialszy…O nie! No i co tu robić? Może dlatego, że byłam z Szeleczką i Aleksikiem to nie włączył mi się po raz kolejny tryb SOS, ale po prostu zadzwoniliśmy do ludzi, czy jeszcze ktoś znajduje się pod hotelem i w te pędy odzyska mój telefon. Na szczęście okazało się, że tak i dojechawszy na kaliski, kolejną taksówką, drogą jak kolorino…A nie, no nie aż tak, ale dostaliśmy się na widzew, gdzie przekazano nam mój telefon. Droga z kaliskiego na widzew okraszona była…No jakby to rzec…Wrzaskami starszego pana taksówkarza, który to z natury miał raczej bardzo głośny sposób mówienia, aż mi się w głowie kompresor załączał w pewnych momentach, kiedy rozpoczęła się tyrada, że łoooj kieeedyś to byyyyło, budki telefoniczne na każdym kroku, kieeedyś to tylko na stacjonarny można było dzwonić, a teeeraz bez telefonu jak bez ręki, nooo taaaak! No ale w konsekwencji po odzyskaniu telefonu, wsiedliśmy do pociągu, marząc już tylko o tym, żeby w drodze do Malborka Flisak się nie rozdupcył po raz kolejny, bo po co? Sielance jednak bardzo szybko ktoś odrąbał łeb, bo w naszym przedziale jechała sobie pani z trojgiem dzieci. Dwóch chłopców i dziewczynka. Jeden z chłopców chorował na autyzm, ale dałabym głowę sobie uciąć, że jego matka chorowała na coś znacznie bardziej osobliwego, gdyż od samej Łodzi, aż do Rypina usta nie zamknęły się jej ani na chwilę i nieważne, czy ktokolwiek miał ochotę wysłuchiwać barwnych historii z jej życia o tym, że z jednym chłopem żyła lat dwadzieścia, drugiego pochowała, a teraz wraca skądś tam, gdzie jeden z chłopców poznał swojego ojca dopiero, bo ją zostawił jak ten chłopczyk miał cztery miesiące…Aleks dowiedział się, że mam piękne, zadbane stopy. Dowiedzieliśmy się również, że kiedyś warzyła 76 kilogramów, ale teraz waży ponad 100, bo syn z autyzmem nie sypia po nocach, no więc co ma robić? Tylko jeść, od jednego cukierka się zaczyna, na kilogramie się kończy…Wiecie jak to jest…Ona lubi dobrze i dużo zjeść. Dzieci niemiłosiernie kręciły się, a to po przedziale, zmieniając miejsca, stopy tak mi podeptały, że naprawdę nie sądziłam, że są jeszcze w całym kawałku. Autystyczny chłopiec biegał po korytażu, otwierał drzwi w trakcie jazdy, raz nawet uruchomił hamulec bezpieczeństwa. Owa pani walczy w swojej wiosce o równe traktowanie dla osób niepełnosprawnych i bardzo była oburzona faktem, że w tlk flisak nie ma przedziału dla niepełnosprawnych, bo jej syn może w każdej chwili dostać ataku padaczki i przecież nie każdy chce na to patrzeć, a lekarz przepisał leki, tylko chyba nie był świadomy co przepisuje i ona nie będzie synowi nic podawać. No i wszystko wylało się na pewnego pana z Ukrainy, który dosiadł się w jakiejś Łodzi i pani bardzo chciała go z naszego przedziału wyrzucić, mimo, że miał u nas swoje miejsce, no bo jakim prawem on się dosiada? Przecież ona ma tu dziecko niepełnosprawne…A jak już w końcu zrozumiała, że on musi z nami siedzieć i koniec, to nie pozwoliła mu opuścić podłokietnika, bo jej to przeszkadza. Potem go przeprosiła, a jeszcze potem wchodziła z nim w dyskusję, że ona to w zasadzie nie jest rasistką i nie rozumie, dlaczego ludzie gadają na tych ukrainców, że młodzi, że kraju nie bronią, tylko uciekają, bo przecież my też byśmy uciekali…A w ogóle to rosjan też rozumie, bo oni też na pewno tego nie chcą, to jest spisek Ameryki. A te rosyjskie przysmaki, mmm, najlepsze, kawior, szampan, jeszcze w latach osiemdziesiątych, jak przyjeżdżali do jej miasta z przysmakami i różnymi pamiątkami to nie mogła się doczekać. No i rehabilitacja syna, żeby była skuteczna kosztuje w miesiącu 5000, ale skąd na to brać? Już zrzutkę założyła, może ktoś wpłaci? Szkoda tylko, że w trakcie podróży wypaliła co najmniej z 10 papierosów, może jakby tego było mniej, albo wcale, to by na rehabilitację starczyło? Nie da się też zapomnieć jej rozmów przez telefon, gdzie przedstawiała się bardzo głośno z imienia i nazwiska dzwoniąc do prywatnej kliniki dentystycznej, w celu umówienia na usunięcie zębów syna pod narkozą, bo jest autystyczny. A kiedy osiągnęliśmy na mapie cel, Rypin, spływając potem do granic możliwości chciałam zacząć bić brawo…Nie wiem co chciałam, ale na pewno odpocząć w tym nieziemskim upale od dzieci, które biegały, tłukły się między sobą, a pani w zasadzie nic z tym nie robiła, albo inaczej, niewiele, bo przecież miała tyle barwnych historii do opowiedzenia i rozmowy telefoniczne a to z kliniką, a to z koleżanką do przeprowadzenia. No i faktycznie, nawet udało mi się zdrzemnąć, gdy w końcu wysiedli. Przez zawirowania z telefonem nie kupiliśmy nic do picia, mieliśmy tylko resztkę wody w moim plecaku na trzy osoby i ten przemiły pan z Ukrainy, otworzył sok jabłkowy i przelał nam dwa razy do buteleczki po wodzie…To było naprawdę bardzo miłe. A kiedy dojeżdżaliśmy do Malborka i miałam wstać z miejsca obawiałam się, że ono wstanie razem ze mną, ale na szczęście aż tak kiepskie tlk się nie okazało w przypadku upoconych do granic pasażerów, ale okazało się, że wyjście z pociągu jedną stroną nie było możliwe, bo jakieś pajace zastawiły je rowerami w sposób kompletnie nie do przejścia, a zanim zdążyliśmy przebiec na drugą stronę wagonu, pociąg…Odjechał…Łuchuuuuuu! 😀 Mogliśmy się drzeć, prosić o pomoc…Nic z tego…Tlk rządzi się swoimi prawami 😛 i pojechaliśmy na szczęście do Tczewa, to jest jakieś 15 minut od Malborka, a kiedy tak jechaliśmy, ten pan z Ukrainy zdziwił się, że nie wysiedliśmy i zdecydował się nie proszony przez z nas o pomoc, po prostu wyjść z nami z tego pieprzonego, przeklętego na śmierć flisaka i nam pomóc, przeprowadził nas na kolejny pociąg do Malborka i pojechał pewnie jakimś innym regio do Gdańska, gdzie docelowo miał dojechać. Pewnie już nigdy się nie spotkamy, ale jesteśmy naprawdę pod wrażeniem jego pomocy i bezinteresowności. Po zjedzeniu rosołu w moim domu rodzinnym, potuptaliśmy do naszej kwaterki i nagle…Kolejny, proszę państwa ząk tego dnia! Remont przed blokiem. Brakuje krawężników tam gdzie były, głęboka wyrwa z piachem w środku zamiast chodnika w jednym miejscu, bo po kilkunastu latach nic nie robienia nagle sobie wymyślili, nie wiem kto, ale go zabiję, że trzeba położyć kostkie brukowo. Ciekawe, czy pójdą dalej i wezmą się za nasze chaszcze…:D wtedy to może nawet podziękuję, ale człowiek tupta sobie zziajany, płynie potem i nagle taka zmiana? Po tygodniu nieobecności? Byliśmy pewni przez chwilę, że pomyliliśmy klatki.
Szeleczka jest z nami od wczoraj, aż do następnego poniedziałku. Dzisiaj robiliśmy przepyszne kanelloni, co prawda farsz mi nie wyszedł, bo po pierwsze, sypnęłam pieprzu zbyt chyżo i żwawo, a za mało wegety i soli, a po drugie, na 13 rurków makaronowych mogłam jednak zastosować pół kilograma mięska mielonego, a nie cały kilogram😂😂😂😂 no ale tera to już będę wiedziała. Nic się jednakże nie zmarnowało, bo zrobiliśmy kotlety miękcywe….Eeeee, wróć, mielone z tego pozostałego farszu i tym sposobem mamy obiad na jutro.
Ach, miało być krótko, a wyszło jak zwykle. To przepraszam generalnie, na śmietnik ze mną…Oj? Czyżbyś mi się żywuś udzielał? 😛 nie wybaczę ci, że nie chciałeś ze mną zatańczyć, kiedy miałam taki dobry flow 😀 a spotkanie z Pitefem, pierwsze i miejmy nadzieję, że nieostatnie zaliczam do mega, mega udanych. Super gość, polecam, zadbany, udany…A nie, bo zajęty…No to nie polecam. 😛
Na tą chwilę dobranoc, bo jeszczę muszę wstawić piosenki najczęściej śpiewane i słuchane do wpisu, a jutro może coś dodać, jak o czymś zapomniałam, ale raczej nie…:P