Cymelium

Witamy się po niedzielnej przerwie!
Nowy rok, a więc niedziela pierwsza. Pierwsza, w której można spróbować coś napisać. Nie ma co szaleć na samym początku, pierwsza niedziela po nowym roku będzie do poczytania, jak taki typowy tygodnik.

Muszę się wam pochwalić, że zaczęłam nawet robić nagrania, które jak sobie postanowiłam, będę dodawać ku urozmaiceniu każdej niedzieli, a możliwe, że jeśli wprawię się w długofalowym mówieniu tego, co zamieszczam we wpisach tekstowych, to istnieje szansa, że niedziele przejdą całkowicie na wpisy głosowe. Myślę, że o ile to mi wypali, to będzie całkiem przyjemna odmiana, nawet mamy z Aleksikiem pomysł jak to zrobić, żeby było nasze, fajne i zabawne jednocześnie. No i co za tym idzie, Aleks będzie mógł się ćwiczyć w swoim zawodzie realizatora dźwięku. 😛 Na początku zeszłego tygodnia udało mi się zrobić w miarę pożądane nagrywki, jednak jest ich zdecydowanie za mało, żeby je pokazać i upublicznić, a żeby było ich więcej i opłacało się cokolwiek wrzucić, najpierw trzeba pamiętać o tym, żeby nagrywać to, o czym się zazwyczaj pisze. Nie jest to proste zwłaszcza, że przy okazji pisania ostatnich niedziel czy innych wpisów, wiele rzeczy, które bym chciała zamieścić zwyczajnie mi się zapomina. Chyba trzeba zacząć się wspomagać lecytyną i jeść mniej masła hahaha. Dzisiaj jednak zaczęłam z wysokiego c i udało mi się zrobić fajną nagrywkę podczas pieszej podróży na niedzielny obiad. Nie sądziłam, że jest to w ogóle możliwe, ponieważ wydawało mi się wprost niewykonalnym przemierzać nawet najbardziej znaną trasę z białą laską, w dodatku w czapce na głowie i przy całkiem sporej gołoleci, jaka panuje
dzisiaj, na przykład z jedną słuchawką w uchu, żeby to transmitować na teamtalku i biorąc pod uwagę mój znaczny ubytek słuchu. Okazuje się jednak, że jeśli nie mówimy o dodatkowym zagłuszaczu w postaci słuchawki, to jest to całkiem do zrobienia, pod warunkiem, że telefon trzyma się w jednej ręce przed sobą. 😀 inna rzecz, że to zapewne dziwnie wygląda, jak sobie tuptam i gadam do tego telefonu, chociaż w tych czasach to…Są na świecie rzeczy, które się fizjologom nie śniły, więc ten. 😀

Dwa tygodnie temu w poniedziałek przyjechała do nas Ewesia. Sama już nie wiem jak nazywa się jej konto tutaj, growita, czy może growita88? 😀 no nieważne, ale…Ewelina, pieszczotliwie nazywana przez moją mamę Ewesią, a że wszystkim się spodobało, to się przyjęło. Z Eweliną znamy się bodajże od 2011 roku, a może nawet i od 2010, tego nie jesteśmy w stanie jednoznacznie stwierdzić, bo pamięć szwankuje nie tylko u mnie, a także nie tylko od dziś.😃Sporo mamy za sobą spotkań, wspólnie spędzonego i wyśpiewanego czasu na festiwalach. Mnóstwo dobrych i złych chwil w naszej relacji, które jak po latach się okazuje, mają na nią tylko jak najbardziej pozytywny wpływ. Ostatni raz w Malborku Ewesia była w roku 2019, jak dobrze pamiętam hahaha, a więc kiedy okazało się, że jest opcja, żeby po raz pierwszy przyjechała na nasze wynajmowane włości, bardzo się ucieszyłam, ale i też chciałam, żeby wizyta i wspólnie spędzony czas były dla niej miłym wspomnieniem. Nasza relacja z racji swojego wieku, wzajemnej zażyłości i przejść jest dla mnie naprawdę ważna, więc może dlatego chciałam, żeby wszystko było idealne, żeby pokazać się z jak najlepszej strony. Mam tak zawsze, kiedy ktoś do nas przyjeżdża, ale w tym wypadku jakoś szczególnie mi na tym zależało. No wiecie, dużo można mieć przyjaciół, ale takich naj naj naj…To raczej nie. Oczywiście miałam tą świadomość, że jeśli coś pójdzie nie tak, no to i tak nic nie szkodzi, bo ona zawsze jest daleka od tego, żeby stawiać jakąkolwiek ocenę, a jeśli już, to bardzo ostrożnie. Podejrzewam, że takie samo odczucie będę miała w przeddzień przyjazdu teściów 😀 😀 bo to również bardzo ważni dla mnie ludzie. Moja mama nie miała pojęcia o przyjeździe Ewesi, to miała być niespodzianka, która zresztą udała się jak mało która. Kilka godzin przed odebraniem naszego gościa z dworca, umówiliśmy się z moim tatą, że wpadnie do nas pod pretekstem wypicia kawy. Inna rzecz, że trzeba było naprawdę kombinować, kiedy rozpoczęły się telefony od zaniepokojonej mamy, gdzież ten ojciec się podziewa tak długo, kiedy wraca do domu, bo jest bardzo ślisko i żeby broń Boże nie wypił u was ani kieliszka, bo przecież wiesz jakie ma słabe nogi. Ciekawe, co pomyśleli sobie ludzie na przystanku autobusowym, kiedy odebrawszy pierwszy telefon powiedziałam, że poszliśmy z tatą do śmietnika. Dlaczego razem? No, bo chciałam się przejść i przecież ma słabe nogi, więc trzymaliśmy się wzajemnie. Nie wiem dlaczego mama nie wyczuła żadnego mataczenia w tym, że chciałam się przejść 20 metrów w tę i z powrotem, ale może to i dobrze, bo inaczej niespodzianka następnego dnia by się nie udała. 😀 Co jak co, ale tego dnia było w całym mieście cholernie ślisko i o najmniejszy wypadek nietrudno, a tacie taki zdarzył się przed domem, więc poniekąt to zaniepokojenie mamy wydzwaniającej co i rusz rozumiałam. Rekompensatą tych wszystkich niepokojów była radość mojego taty, zaraz po odebraniu Ewesi z pociągu. Przez te wszystkie wspólne wyjazdy na festiwale traktuje ją myślę na równi ze swoimi córkami i był naprawdę szczęśliwy, że nas odwiedziła.

W nowym roku, w tym domu zaczęły panować unowocześnione zasady wspólnego gospodarowania i pan domu zaczął na poważnie realizować swoje postanowienia noworoczne. Dzięki temu najprawdopodobniej wyrobiliśmy się ze wszystkim tym, co było do zrobienia na przyjazd naszego gościa, czyli, punktem najważniejszym jakim jest…Gorący obiad dla wątłej kobitki po oziębłej podróży. Jak wiadomo, w tym domu póki co żyje się bezzupnie, robi się proste, smaczne, ale mięsne rzeczy, co planuje się powoli zmieniać. Jednak pan domu stanął na wysokości zadania i przyrządził wspaniały makaron z kurczakiem w sosie słodkokwaśnym, a do talerza każdy dostał po solidnej porcji parmezanu. Soro nie musiałam zajmować się obiadem, zajęłam się kompleksowym sprzątaniem rezydencji i paroma innymi rzeczami. Co ciekawe, pierwszy w pełni samodzielnie zrobiony obiadek, prosty jak drut, ale przekonał przyszłego pana młodego do częstrzego stania przy garach z miłą chęcią zresztą. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów udało się tak wycyzelować z obiadem, żeby nie zostało nic na drugi dzień i zrobić go w sam raz dla trzech osób. Ach, ta wprawna męska ręka, ja tam nadal muszę ćwiczyć 😀 😀

Ewesia, to jednak jest Ewesia. Ona się nie boi, nie czai i wali z grubej rury. Chociaż sądziłam, że nowe miejsce z początku trochę ją onieśmieli i będzie się krępowała zapoznać się z mieszkaniem, z obyczajami…Skądże, ona narzuciła swoje! I to lubię!😂😂😂
– No i co, smakuje ci ten obiad?
– No peewnie! Pyszniutki! O takim marzyłam, bo w tym pociągu zimno jak nie wiem, a uwas tak cieplutko. Jeeezu, głupio mi, że mnie tak obsługujesz. Pokaż mi tu zaraz wszystko, pozmywam gary, naucz mnie tego ekspresu, przecież musimy tu wspólnie się dzielić robotą przez tydzień.
Nauczona ostatnimi złymi doświadczeniami co do takich słów, powiem wam, że w przypadku mojej Ewesi nawet się nie zawahałam, bo ona taka już po prostu jest. Dla swojego komfortu lubi obsłużyć się sama, lubi wszelkie prace domowe, bo tak jak ja wychodzi z założenia, że wspólne robienie posiłków, czy czegokolwiek jest przyjemne, miło płynie czas, czas nie goni nas i tak dalej. Chyba do dzisiaj ma depresję, że nie zdążyła popracować z naszymi odkurzaczami, ale za to planuje zakupić sobie Pawełka, bo nasz bardzo jej się spodobał i pierwsza ich współpraca udała się bez strachu i bez zarzutu. Jednymi ze smaczniejszych rzeczy, które przyrządziłyśmy przez tydzień to na pewno blok czekoladowy obiecany Aleksowi i pyszna sałatka z kurczakiem. Co do tych dwóch rzeczy, naprawdę okazuje się, że kobiety to chyba robią zawsze nawyrost tego jedzenia, bo mało brakowało, a sałatka do końca nie zostałaby zjedzona, a jeśli chodzi o blok czekoladowy, to sama nie wiem czy więcej było w nim masy, czy herbatników, które łamała Ewesia 😀 :DD

Rodzice z powodu przyjazdu Ewesi zaprosili nas nawet na taką małą posiadówkę z noclegiem, pysznym jedzonkiem i kielonkiem. Powrót do domu nie wchodził w grę, ponieważ jak wiadomo, po alkoholu nie można prowadzić. Ja prowadziłam Ewesię i białą laskę przed sobą…Chociaż ja już tak do końca to nie wiem, czy to ja prowadzę laskę, czy ona mnie…W każdym razie, no wolałabym nie ryzykować, że wpadnę w ręce policji podczas prowadzenia, albo prowadzenia się z dwoma laskami jednocześnie, kiedy już za jedną coś niezłego mogliby mi wlepić.🤣 oczywiście wiadomo, że Ewesia swojej laski podczas wspólnych wyjść też korzystała, a dopisuję na wypadek, gdyby to nie było jednak oczywiste. 😀 Właściwie nie mam pojęcia, nie pamiętam jak to się stało, jak do tego doszło, bo nigdy nie interesowały mnie takie rzeczy. Coś tam się słyszało, albo i nie, dlaczego przez większość tygodnia, kiedy tylko nadarzała się sposobność spokojniejszej chwili, słuchaliśmy podcastów z cyklu – Czarna seria. Nie, no to jest chyba jakiś masochizm, żeby zamiast się bawić, karnawał jest, muzykę na fula, a siedzi takich trzech niewidomych i słucha o katastrofie w lesie kabackim, o katastrofie pod Szczekocinami, o katastrofie samolotu, w którym zginęła Anna Jantar, o wielkiej powodzi w roku 97, o katastrofie promu Jan Heweliusz, wybuchu gazu w Gdańsku. A co następuje potem?
– Idziesz do łazienki?
– Niee, bo się boję.
– Ja też.
– A pójdziesz ze mną na balkon zapalić?
– Taaa.
– Nigdy nie polecę żadnym samolotem! Nigdy.
– Ja też!
Następnie przeżywanie, rozmyślanie ostatnich słów pilota przed katastrofą w lesie kabackim, przeżywanie wszystkich wysłuchanych katastrof i wszystko przelatuje w głowie fragmentami. Następnie durnowate sny, że boję się wejść do pociągu i jadę tylko na schodkach trzymając się rurki przy wejściu, a konduktorem jest pan od PO z liceum i płacząc proszę go, żeby mi pomógł wejść, żeby mnie tak nie zostawiał, nie chcę wypaść. Na szczęście w miarę szybko mi to przeszło i i tak będę to miło wspominać, a dzisiaj już z przyjemnością, ciężko to tak nazwać, ale ciekawością wysłuchaliśmy kolejnego podcastu o katastrofie samolotu w Mirosławcu i katastrofie autobusu w Gdańsk Kokoszki.

Ostatnią sobotę przed jej poniedziałkowym odjazdem spędziłyśmy na iście karnawałowej zabawie, chociaż bawiłyśmy się tylko we dwie, a Aleksik wybrał mecze i zapewne ciężko znosił nasze śpiewy i głośne rozmowy w miarę upływu godzin tej zabawy oraz upływu zawartości procentów, ale chyba jakoś dał radę, prawda? Kochanie? 😀 sam postanowił być trzeźwy jak świnia i odkąd jesteśmy razem, nie pamiętam, żeby kiedykolwiek do utrzymania tego postanowienia doszło hahahaha. Nie pamiętam kiedy było mi tak smutno po powrocie do domu, który goście już opóścili, a zazwyczaj ten stan również mocno celebruję zwłaszcza, jeśli tydzień upłynie mi tak szybko i tak przyjemnie, to ciężko się rozstać. W zasadzie w przypadkach poprzednich naszych gości bywało tak, że i my wyjeżdżaliśmy równo z nimi, więc chyba nie było czasu na roztkliwianie się, tylko trzeba było się zająć pakowaniem itd. Więc i w tym wypadku zabrałam się ostro za zakupy, robotę i jakoś poszło. Ewesia zostawiła u nas zapalniczkę, a podobno jak się coś zostawi u kogoś, to jeszcze się tam wróci, więc nie mam wątpliwości haha.

W środę zrobiłam sobie badania okresowe z racji, że ostatnie robiłam, hohohooo, w lliceum, bo były wymagane. Ja jestem raczej z tych, co to do lekarza nie chodzą, jak nic się nie psuje, nie puka, nie stuka, no i w zasadzie okazało się to dobre w tym przypadku, bo wszystko, oprócz jak zwykle, jak całe moje życie, poziomu witaminy d3 w organizmie opiewającego na 29 jest jak najbardziej w porządku. Dość intensywny był ten tydzień, zakupowy, oj, ciężki zakupowy, także jaskra daje mi się od wczoraj we znaki, muszę trochę z wysiłkiem zbastować i odpocząć. Udało nam się też po raz pierwszy skorzystać z piekarnika w domu, co prawda upiekliśmy tylko pizzę mrożoną, ale pierwsza próba się powiodła, a w tym tygodniu mamy zamiar zrobić schab pod pierzynką i możliwe, że canneloni, żeby się do tego piekarnika jeszcze bardziej przekonać. Wszystko to, już mam nadzieję uda mi się nagrać i w kolejnym tygodniu zamieścić wpis głosowy. Wczoraj mieliśmy znamienitych gości z Gdańska i cudownie spędziliśmy czas. No, może tym razem ja postanowiłam być trzeźwa jak pień, pomimo wypicia całkiem sporej ilości i ochmistrza ciężko było doleczyć dzisiejszego poranka, żeby poszedł na niedzielny obiad. 😀 przy okazji wczorajszej wizyty, dostałam naprawdę fajne szklane, okrągłe pojemniki na żywność, jest ich dokładnie pięć, od maleńkiego aż po taki dość pokaźny, mają plastikowe pokrywki. Super prezent! Oprócz tego dostaliśmy swojskie ogórki i grzybki w occie! Uwielbiam! Możliwe, że będzie okazja do spróbowania tych pyszności, przy okazji przyjazdu mojego brata z pracy w Niemczech w przyszły weekend. Tymczasem trzymajcie się i do następnego, owocniejszego wpisiku..

Dzień…Noc…W sumie nie wiem jak zacząć ten wpis, ponieważ w chwili jego pisania jest 00.49😏😏😏

Z najnowszych doniesień i raportów wynika, że Kitkowi całkiem nieźle idzie zmaganie się z warzywami, aczkolwiek to jeszcze nie jest etap, w którym mogę poinformować, że blok czekoladowy, czy inna słodkość w pełni zasłużona. Mamy jeszcze cały grudzień przed sobą, Kitek da radę.😃 w tym momencie spędzamy bardzo udany wieczór zakrawający o noc i skończy się zapewne o 4 nad ranem, co jest u nas ostatnio rzadkością, bo w spanko chodzimy raczej przed 23. Śnieg nie odpuszcza, ale z trafianiem do śmietnika jest zdecydowanie lepiej. Natomiast z gotowaniem jakby…Gorzej? Kompletnie opadliśmy przy naporze zimy z sił i pomysłów? Z chęcią korzystamy z tego, czego u mnie w domu nagotują za dużo, bo jest mniej myślenia, mniej robienia i…Mniej sprzątania. 😀 i w ogóle, w ostatnim czasie, zamiast mieć się czym pochwalić na blogu, to wyznajemy zasadę – Kłak, czy wełna, byle dupa była pełna.😂 ale to nie jest najważniejsze…Najważniejsze jest to, że się kochamy.😗😗😗

W miniony wtorek zrobiliśmy nawet paczki dla grona najbliższych i tu…Przybywamy z ostrzeżeniem. Otóż, naprawdę, trzeba być ostrożnym i mieć łeb na karku. We wtorek obudziliśmy się rano z myślą, zamówimy paczuchy, trochę tu, a trochę do Świętokrzyskiego, żeby mniej wozić. Paczki zostały zamówione, opłacone, chyba ze dwie godziny nam to wszystko zajęło, łącznie z wyborem co, dla kogo i tak dalej. Nagle przychodzi sms, od takiego jakiegoś dziwacznego nadawcy, w dodatku na I message, że paczka nie zostanie wysłana, a wręcz zwrócona do punktu logistycznego, bo adres jest…Niedokładny i należy go zaktualizować. No ok, gdybym nic nie zamawiała, byłabym pewna, że to oszóstwo, ale w przypadku zamawianej sporej ilości paczek, nachodzi taka myśl, może coś popieprzyłam? No ale gdybym coś pochrzaniła, pewnie przy zamawianiu paczki nie przepuściłoby mnie dalej, jeśli źle wpisałam kod pocztowy, ale może jednak warto zajrzeć? Link dziwny, bo najpierw jakieś http, następnie https i tak dalej. Klikam w lineczka na kompiku, otwiera mi się strona poczty polskiej, ale nie ma pól do edycji adresu, ani przycisku, zaktualizuj adres, a na telefonie, jakoś te pola się pojawiły. No więc po kilku próbach, udało mi się je poprawnie wypełnić, z pomocą kumpla, bo nie wszystkie były dla mnie jasne i przekierowuje mnie do metody płatności…No i tu lampka…Ale jakto? Przecież wszystkie paczki opłacone, potwierdzenia złożenia zamówień wszystkie na mailu, o co chodzi? O nic, oszóstwo i czym prędzej trzeba to zamknąć, a wiadomość zgłosić jako spam! Nic z konta nadprogramowo nie ubyło, traf, czy nie traf, udało się. Zanim jednak to wszystko ogarnęłam, wydzwaniałam do poczty polskiej, ale kiedy po raz dziesiąty byłam ponad dwudziesta w kolejce i średni czas oczekiwania wynosił około 20 minut to…Zwątpiła. Na szczęście szybko doszliśmy do tego, że może i dobrze, bo to było niepotrzebne. Chociaż, ciekawe, co by było, gdybym jednak się dodzwoniła i podała rzeczony numer przesyłki. Następnie trzeba było tego dnia rozwiązać problem z vectrą, ponieważ ja, przypadkowo, bo przecież nie naumyślnie, usunęłam sobie fakturkę do opłacenia z poczty e-mail, a trzeba było to zapłacić do 30 listopada. Czekać na ponaglenie, czy nie? Co zrobić? Ja się na technologizacjach aż tak nie wyznaję, więc najlepiej zadzwonić bezpośrednio do usługodawcy, prawda? Lepiej dmuchać na zimne. Po drugiej stronie odebrał bot, czy też bocica, Wiki, która mówiła tyle rzeczy, że już nie pamiętam co dokładnie. Na pewno informowała o działach, z którymi mogę się połączyć, a jeśli chodzi o coś innego, to ona mi pomoże i połączy mnie z odpowiednim konsultantem. No więc mówię spokojnie:
– Mam problem z fakturą za internet.
– Nic nie słyszę. Sprawdź swoje połączenie, byćmoże masz problem z zasięgiem i spróbuj ponownie.
– Mam problem z fakturą za internet!
– Nadal nic nie słyszę, sprawdź swoje połączenie…- Po trzykrotnej próbie zwątpiłam i stwierdziłam, że to kurwa gówno jebane pierdolone kurestwo, tak się kończy innowacja i wprowadzanie sztucznej inteligencji zamiast człowieka…Czy jakoś tak…Po nie wiem której próbie ów bocica w końcu mnie zrozumiała i połączyła z konsultantką z Ukrainy, która uprzejmie pomogła mi założyć konto na odpowiedniej stronie, żeby w razie takich wypadków móc spokojnie zapłacić przez tą stronę, za pośrednictwem konta klienta. Ta pani powiedziała mi też, że osoby niewidome i słabowidzące są brane pod uwagę przy zakładaniu konta, ponieważ w ciągu 30 dni można im zgłosić swoją niepełnosprawność i wtedy całą umowę i wszelkie tam reduty ordona dostanie się na maila, lub na nośniku elektronicznym, ponadto zawsze kiedy zadzwonię mają obowiązek mi pomóc w odczycie faktury, czy czegokolwiek co by mi się nie zgadzało i było coś jeszcze, że w razie problemów, technik, mocium panie, zawsze, na me wezwanie, bo jestem brzydka, niewidoma i tak dalej. Szkoda, że kiedy zawieraliśmy umowę w punkcie, nikt nam o tym nie powiedział, a my też się w to nie wgłębialiśmy,wiadomo. Po tyradzie z pocztą polską, dzikimi przesyłkami, vectrą stwierdziliśmy, że dzisiaj zjemy coś z naszej ulubionej restauracji. Padło na spaghetti bolognese i dla mnie sałatka z kurczakiem, parmezanem, rukolą, zestawem sałat i tak dalej. Zamawiałam przez pyszne, ale przy formie płatności do wyboru miałam tylko kartę płatniczą, albo gotówkę. Nieco mnie to zdziwiło, no ale dobrze…Wybrałam tą kartę płatniczą i nagle dostaję telefon.
– Dzień dobry, dzwonię z restauracji, niestety nie mamy czegoś takiego jak dowóz przez pyszne…Tylko odbiór osobisty. Proszę anulować zamówienie.. – Naprawdę? Czy wszystko tego dnia sprzysięgło się przeciwko nam?

Pod choinkę mój narzeczony zażyczył sobie mydło do golenia. Nie pierwszy raz zresztą, bo to pasjonat golenia jakich mało, natomiast kupuję mu tylko to, co mi wskaże, bo w tej kwestii jestem gorsza niż w technologizacji i innych tego typu formach życia, współżycia, nadążania i ogarniania. Ja chciałam dostać złote kolczyki w kształcie kluczy wiolinowych, ale mieli takie maleństwa, że tego ani nie czuć, ani nie widać, za to to mydło, przyszło…A jakże…No i się teraz zastanawiam, czy zakład z tymi warzywami jest nadal ważny, bo chyba wydziedziczam i wyrzucam jegomościa razem z tym…Śmierdzącym mydłem na balkon, czy na parking, mało ważne.😂
– Mydło: Los jabones de Joserra Spanish Fern. Los jabones de Joserra – hiszpańska manufaktura specjalizującą się w mydłach do golenia zbierająca entuzjastyczne opinie wśród entuzjastów tradycyjnego golenia w całej Europie. 
Zapach – nuty pomarańczy i cytryny, a do tego zielone nuty rozmarynu, kolendry i geranium, z odrobiną goździków dla nadania pikanterii, tło drzewne i żywiczne dla nadania głębi, z sosną, cedrem, drzewem sandałowym, mchem dębowym, paczulą, labdanum i czystym aromatem talku jako zwieńczeniem. Bardzo angielski w stylu zapach na każdą porę roku. – No, chciałabym poznać tych entuzjastów golenia i uścisnąć ich dłonie czymś mocno…Ściskającym…Ponieważ to mydło wali…Zawilgoconą piwnicą, ewentualnie maścią na reumatyzm babci Henryki, no może trochę jakimś lasem…Z przyjemnością będę oddalała każde golenie się mojego kicisa, zmniejszając tym samym strefę komfortu całowania…I tak dalej…Serdecznie nie polecam!

Czy coś ugotowaliśmy w tym tygodniu własnoręcznie? Tak, zrobiliśmy naszego ulubionego kurczaczka z frytownicy, a nawet pokusiłam się o zrobienie sałatki złożonej z jajka, rzodkiewki, szczypiorku, majonezu, soli i pieprzu. Problem w tym, że kiedy to wszystko było już pokrojone, czekało w miseczce i czekało na pomajonezowanie, popieprzenie, posolenie…Otwieram ci ja słoik z majonezem…Niuch niuch niuch, ooo! Jest! Majonez! Łyżka raz, łyżka dwa, łyżka…O kurwa mać…No nieeee! Jak to…Buraczki? Czemu mi to pachnie jak majonez? No i próba zwodzenia lubego w kierunku warzyw spełzła w tym momencie na rybie z puszki…I tak dalej…I tak dalej…

Na zakończenie dodam, że mam ambitny plan zrobić zupkę serkowa w przyszłym tygodniu, jako pierwszą z zup w tym domu, a Kiciuś ma w planach ugotować rosół. No, będzie to wyczyn nie lada, bo zupy to coś, co najmniej lubimy. Chyba, że nabędziemy po nowym roku blender, to będę mogła robić zupy krem, bo to akurat lubię i koktajle też. Tymczasem pozdrawiamy i do następnego. 🙂

Ps: W minionym tygodniu napadło mnie również na sprzątanie, o godzinie 16. Takie…Generalnie…Generalne sprzątanie…Mycie płytek wszelkiej maści, na ścianach, podłogach, luster i tak dalej…Przy myciu podłogi zapomniałam, oczywiście, że waga łazienkowa, stoi na koszu na pranie i jak rymsła na ziemię…To nie działała aż do dziś, ale szwagier ma widocznie ręce, które leczą, bo skubana, już ponad 10 lat ma i bryka, xd.

Witajcie po długiej przerwie.

Ostatnio obliczyliśmy, że od lutego, roku bieżącego, tylko samymi pociągami zrobiliśmy 20000 kilometrów. Podczas ostatniej podróży zdałam sobie sprawę, że nigdy nie będę miała wątpliwości, czy znajduje się w pendolino, czy może jednak w tlk. Pendolino:
– Halo? Dzień dobry, słyszymy się? Kłania się prezes Kowalski…Tak tak, właśnie jestem w drodze na to spotkanie i jadę pociągiem, więc może trochę przerywać, ale myślę, że przed tym spotkaniem powinniśmy omówić kilka ważnych kwestii i opracować kilka ważnych strategii, które pomogą nam w rozwoju firmy. – Aż człowiek sobie myśli wielokrotnie, kiedy jedzie i słyszy te rozmowy, co ja tu tak właściwie robię, pośród tylu ważnych rozmów telefonicznych, pośród dźwięków mordowania klawiatury laptopa z lewej, z prawej, trochę z przodu i jeszcze z tyłu.
Tlk:
– Przepraszam, czy można otworzyć okno? Nie, bo córcia mi tu śpi i ten hałas ją obudzi.
– Ej, widziałaś ten nowy filmik na tiktoku na relacji u Damiana? Hahaha, nie, wyślij mi go. Jeeezu, ale ona ma tapetę, ja bym w życiu nie wystawiła zdjęcia z tak zrobionym ryjem.
– No haloo! No jadę już, wyjdziesz po mnie? A co u tego lekarza wyszło? Ahaaa, no, tylko zawieź rodzicom ziemniaki, żeby nie lecieli kupować na targ i takie ciężkie siaty dźwigać… – To od razu jakoś lepiej brzmi, ja bynajmniej czuję się tak, swojsko, domowo 😀 tylko wtedy jest zdecydowanie głośniej, zdecydowanie dłużej, jeśli chodzi o podróż. No i w lato…Zdecydowanie goręcej, zdecydowanie nieprzyjemniej, więc z dwojga złego już lepiej jechać jako ten szaraczek wśród arystokracji rozprawiającej na temat psychologicznych i wszelakich innych aspektów ocieplenia globalnego, rozwoju firm i takich tam. 😛

Z newsów z pierwszej ręki, trzeba wam wiedzieć, że Zenobia wczoraj zginęła zabita klepką, czy łapką na muchy. Różnie na to mawiają 😀 biedna, tak się starała przywitać gości. Z radością powitała ich na wejściu, a potem pełna energii latała przy kuchence, kiedy smażyła się kiełbaska z cebulką, a jednak zginęła…A taka była ładna…Amerykańska. Dziwne było obudzić się z samego rana już z automatu, kiedy nie latała nad głową prosząc o jedzenie.😂 kochana Zenia, na zawsze zostanie w naszych wspomnieniach.

Minione dwa tygodnie strzeliły jak z procy. Przez tydzień pobytu dziewczyn udało nam się zrobić smaczne placki ziemniaczane, zapiekankę makaronową i chyba już nie pamiętam co jeszcze, acz niewiele tego było ;D i prawie w każdy wieczór udało nam się obejrzeć jakiś fajny film z ad oczywiście. Jednym z ciekawszych, który zapamiętałam, był na pewno plan lekcji, nie ma sensu, żebym wklejała recenzję, odsyłam was do internetu. Za to teściowa podczas pobytu u Aleksika rozpieszczała nas niemiłosiernie naszymi ulubionymi smakołykami kiedy tylko mogła. Wizyta u kardiologa zakończyła się pozytywnie, pan doktor kazał mi dbać o przyszłego mężusia i karmić go warzywami, żeby brzuszek zrzucał. No i zrzuca, nie powiem, zawziął się, skubany, no tylko te warzywa, cholera…Nie wiecie, czy są jakieś takie…W proszku? Jak zupka chińska? Ten osobnik…Raczej…Nie lubi takich specyfików jak surówki, sałatki, albo gotowane warzywka 😀 😀 :Dudało nam się też podczas minionych dni donieść dokumentację do urzędu miasta, w sprawie wniosku o mieszkanie, który latem złożyliśmy. Trzeba uzupełniać co trzy miesiące zaświadczenia o dochodach. O, a jak przy urzędzie miasta już jesteśmy, to ostatnio moja mama spotkała burmistrza, z którym wdała się w pasjonującą rozmowę na temat naszego miejsca zamieszkania i prosiła, żeby ktoś zajął się tym terenem, a dokładnie chodzi o nasze chaszcze i ten chodniczek pomiędzy nimi. Zadzwoniła do mnie taka uradowana, żeby mnie o tym poinformować, ale ja wcale się z tego, rzecz jasna, nie ucieszyłam. Niech sobie jest jakie chce, ten chodnik i te chaszcze, przecież docelowo nie zamierzamy tu zapuszczać korzeni, prawda? Jeśli już miała potrzebę coś u niego wskórać, to trzeba było zagadnąć na temat tego, że staramy się o mieszkanie, czy nie dałoby rady coś przyspieszyć. Co prawda nie sądzę, że coś dała nawet rozmowa o tym cholernym chodniku, czy tam dróżce między chaszczami, mimo że burmistrz obiecał, że dowie się do kogo należy teren i na wiosnę coś z tym zrobią.

Zima nadeszła wielkimi krokami, a z nią wyzwania dla niewprawionych, albo inaczej, dla ostro początkujących w samodzielności. Okazuje się, że w tak dużej ilości śniegu i lodu pod nim, w czapce na głowie, laska to służy raczej jako odśnieżacz, niż pomoc w terenie, czapka sprawia, bynajmniej w moim przypadku, a mam raczej spory niedosłuch, że…Nawet na znanej trasie jestem…No…Delikatnie mówiąc…W czarnej dupie. 😛 w konsekwencji ostatnio oboje z Michasiem zgubiliśmy się w drodze do śmietnika, na szczęście on nie stracił zimnej krwi i szybko się odnalazł, ja czekałam w umówionym miejscu jako punkt orientacyjny do drogi powrotnej. Strach pomyśleć, co będzie jak będziemy chcieli iść do naszej ukochanej piekarni, albo do spożywczego, osiedlowego sklepiku – U Ani. Na razie nie było takiej potrzeby, ale…W końcu nadejdzie. W prawdzie można u nas zamawiać zakupy i od czasu do czasu się z tego skorzysta, jednak zauważam coś, co chyba jest dobre, tak myślę. Jak zachłyśniesz się już tym, że możesz iść sam do śmietnika, do sklepu, do piekarni, od czasu do czasu do rodziców, te pół kilometra i nagle staje się to dla ciebie niemożliwe przez śnieg, który ujednolica wszystkie powierzchnie i wszelkie punkty orientacyjne w postaci krawężników, skrzywień w chodniku, w jednolitość, irytuje to potwornie, że jednak trzeba prosić o tą pomoc, tak ostentacyjnie, nie tak, delikatnie, bo się zgubisz przypadkiem, w zamyśleniu, czy jakkolwiek, tylko tak, bo tak, bo inaczej się nie da i już w tym momencie sypie tak, że chcąc wydostać się z domu na umówiony jutro obiad, ktoś będzie musiał tu jednak przyjść. Uchhhh, co zrobić. Na pewno próbować dalej, jakkolwiek zrobić coś samodzielnie w terenie, a co…Będą przygody, nie? No i przede wszystkim, jakoś to przetrwać i modlić się o rychłą odwilż i zacisnąć te zęby, kiedy będzie trzeba tego widzącego, to po prostu przyjąć to na klatę.

W ostatnim czasie przeczytałam też najnowszą książkę Laili shukri, ale wydaje mi się, że to chyba najgorsza ze wszystkich, które do tej pory czytałam. Za dużo opisów, za dużo przytaczanych artykułów, za wolno rozwijająca się akcja, za mało emocji, za bardzo przewidywalna w porównaniu do wszystkich innych. Udało mi się też przypadkowo trafić i samodzielnie obejrzeć z ad film pod tytułem – słoń, który porusza kwestie homoseksualnej pary. W sumie, całkiem fajny film i zresztą pierwszy, jaki oglądałam na temat męskiej pary i w dodatku polski.

Wczoraj na przykład, przypadkiem strąciłam cały flakon wody perfumowanej, stojącej w łazience, w szafeczce. Trach, na płytki iiiii w drobny mak. Godzina 21.50, po osuszeniu płytek, w naszym mieszkaniu na pewno, na 100% słychać było tylko zapieprzającego dreamiego i electroluksika, które ten drobny mak wsysały w swoje pojemniki. Palce jako tako bez urazów, do dzisiaj szkło znajdujemy w różnych dziwnych zakamarkach, no cóż, flakon poleciał z dużym rozmachem z wysokości 😀 Może i ogarnęłaby mnie depresja, gdyby kosztowała więcej, niż dwie dyszki, a tak…Ogarnęło mnie tylko przeświadczenie, że jednak muszę kupić na te perfumy coś stojącego na podłodze, jakieś plastikowe pudło, czy tam organizer, lepiej nie kusić więcej losu, jeśli chodzi o kolejne flakony i to już dużo droższych perfum. No, ale ta woda za dwie dyszki był z mojej ulubionej serii biedronkowej – be beauty care – all my loving. Mega! Zupełnie w mój gust zapachowy. Mam też jedną mgiełkę z tej firmy, której do tej pory nie miałam – Orange Flower Vanilla i wspaniale komponują się na ciele, wyżej wymieniona mgiełka i woda perfumowana. Mgiełka zapachem przypomina jeden z moich ulubionych perfum – Hugo boss boss orange, a woda perfumowana wyżej wymieniona mnie bardzo przypomina również jeden z moich ulubionych zapachów marki avon – Cherish, ten podstawowy, bo jest jeszcze wersja z zapachem zielonego ogórka, a pfffeeee. 😀

Niestety dzisiaj nie zamieszczę żadnych barwnych opisów, apropos gotowania w naszej kuchni, bo w tym tygodniu żyliśmy na różnych sproszkowanych, ewentualnie gotowych rzeczach, no i trzeba w to wliczyć jedzenie podrzucane z drugiego domu. Tak to jest:
1. – Za dużo nagotowałam tej zupy, ten nie chce, ta nie chce, no i kto to zje? – Wiadomo, my. 😀 W przyszłym tygodniu raczej ruszy się praca w kuchni, bo co tu robić w tą zimę śnieżną, jak wyjść za bardzo się nie da, albo nie trzeba. Wyjmować mięso z zamrażalnika, gotować, smażyć, piec, żeby następnie jeszcze przed wyjazdem na święta do teściów rozmrozić lodówkę, o, taki jest plan. Chociaż nie, wiecie co…Dzisiaj na ten przykład do schaboszczaków, były wrytki z normalnych ziemniaków. Obierane przeze mnie, bo to ostatnio moje ulubione zajęcie, jak pamiętacie, obieranie warzyw rzecz jasna. Była suróweczka z jabłka i marchwi, ze śmietaną i cukrem i tu trzeba pochwalić pana domu, zjadł i nie piszczał, że bleee, że pffeeee, że to dla królika, że mu to przez gardło nie przechodzi. Kurczaki, coś trzeba wykombinować, jakiś patent na te surówki, sałatki, skoro tak mi się spodobało obieranie, ale żebym nie tylko ja to jadła. 😀 o, wiem! Wiem! Mam! Muszę to zapisać, żeby mieć świadków na to, że jak się zgodzisz, ale w komentarzu, to to spełnię. Kochanie, jeśli chociaż dwa razy w tygodniu zjesz sałatkę, lub surówkę warzywną, którą własnoręcznie sporządzę, raz w miesiącu, przyrządzę ci jakiś słodki smakołyk. Na razie twój ulubieny to blok czekoladowy, no ale mogę spróbować się zmierzyć z pishingerem, albo ciastem marchewkowym, w końcu po coś mamy Henryka w szafie, żeby miksował. 😛 to jak będzie? Czekamy na komentarz. Zanim zaczniesz krzyczeć, to pamiętaj, pan doktor kazał, a ty chcesz chudnąć, o.😂
No to co. Kończymy ten niezbyt owocny wpis, zawierający wszystko i nic, głównie bezsensowne blablaniny Katarzyny, ale i tak życzę miłego czytania.

Ps: Zastanawiam się nad tym, czy nie zacząć robić nagrań głosowych podczas przygotowywanych dań w ciągu tygodnia, żeby to potem wrzucić, okrasić wpisiki nie tylko słowem piśmiennym, ale i mówionym.

Halo halo centralo! 😛 zgłaszamy się po dłuższej nieobecności.

Nie chwaliłam się wam, że mamy w domu zwierzątko. Mimo zakazu właścicieli mieszkania, żeby w tym domu nie było zwierząt, ten zakaz kilka tygodni temu został złamany. Tylko ciiii! Właściciele nie mogą się dowiedzieć. Z resztą, no wiecie, rozumiecie, żal odmówić zwierzęciu, niezależnie od tego, jakie by ono nie było, z jakiego gatunku się wywodziło, żal odmówić schronienia w te zimne i chłodne dni. Nie to, żebyśmy się jakoś bardzo starali, ona sama do nas przyszła, nie wiadomo skąd. Tyle razy miała okazję stąd zniknąć, ale nie zrobiła tego. Nie miałam pojęcia, że jest w stanie w tym domu aż tyle zabawić, ale skubanej jest tu dobrze. Żyje sobie spokojnie, nie jest groźna dla nas, toleruje gości. Kiedy tylko zobaczy światło słoneczne, dzienne, nie ma mowy o spaniu. Momentalnie pojawia się na wysokości mojej głowy i nie daje spać, bo upomina się o jedzonko…Chyba 😀 a jak wróciliśmy ostatnio po długiej nieobecności do domu, to strasznie się ucieszyła i wyleciała nam na spotkanie. Lubi dużo spać i generalnie raczej należy do leniwych, ale może powinniśmy jednak pomyśleć o jakimś kreatywnym urozmaiceniu jej życia, bo ona tylko żre i śpi, żre i śpi, o ile w ogóle coś żre xdd, ale kiedy tylko w kuchni zaczyna się szykować jedzenie, ona jak ten Puszek okruszek, zaraz przybiega, by ze mną być. Trzeba by ją zacząć trochę tresować. Szeleczka dzisiaj nadała jej imię, jesteście ciekawi jakie? I co to za zwierze? Otóż, właśnie przedstawiłam wam powyżej…Poproszę werble! Muchę Zenobię.😂😂😂😂😂

Jeśli by chcieć opisać jakoś w skrócie zaległości, to znowu ciężko jest coś napisać…Jeśli nadal mówimy o konstruktywnym pisaniu. Poniedziałek po ostatniej zapisanej niedzieli zaczął się bardzo wcześnie, ponieważ Aleksik o siódmej rano pędził zrobić badania krwi w związku ze swoją chorobą tarczycy, ale ja, jako przykładna narzeczona, również nie puszczam go samego o szóstej rano na pożarcie nie wiadomo komu. On do lekarza, ja na śniadanie i kawuszkę do rodziców. Po powrocie na obiad zrobiliśmy mielone, w zasadzie chyba nie jestem pewna, czy to było mięso mielone, ale może i tak, no, bo zmielone w taką drobnicę, ale smakowało jakoś tak…Niezbyt dobrze. W każdym razie, niezbyt podobnie do mielonego, chociaż zapach mielonego pozostał przy smażeniu. Chyba ulepiły mi się za duże kotlety, mimo smażenia po siedem minut na jednej stronie, z wierzchu były upieczone, a w środku trochę surowe, ale też nie wszystkie na szczęście.

Wtorek, środa i czwartek spędzone były poza naszym domeczkiem, u rodziców, a wynikało to z wiadomych przyczyn. Wtorek, elektro wizyta u lekarza…Albo, nie…Jak to się…No, ta wizyta, ale nie e-porada…Kuźwaaa! Oooo! Stacjonarna wizyta u lekarza ogólnego, zaraz po odebraniu wyników krwi. No, nie ma źle z tym moim Aleksikiem, nie ma źle, ale mogłoby być lepiej, to też trzeba przyznać. W środę pojechaliśmy rodzinnie na cmentarz. W sumie to jakoś tak dawno tego nie było. Rodzice zawsze jeździli dzień szybciej, żeby groby uporządkować, znicze zapalić, kwiaty zostawić. Tradycję trzeba wypełnić, o groby trzeba zadbać, ale niekoniecznie idąc tam spacerem, rodzinnie, żeby jednocześnie poczuć atmosferę tego święta. Byle szybko, szybko to załatwić, dlatego bardzo przyjemnie zdziwiło mnie to, że w tym roku było inaczej. Czwartek spędzony na leniwieniu i przygotowywaniu się do piątkowego wyjazdu.

Tak jest. Piątkowy wyjazd już z rana okupiony był sporym stresem, bo martwiliśmy się, co będzie z tym cholernym autobusem. Czy na pewno przyjedzie? Czy się nie spóźni? Na szczęście postanowił być punktualnie, więc podróż do Tomaszowa była uratowana. Tlk Lubomirski. Ponad cztery i pół godziny. Obiecałam sobie, po tamtych feralnych podróżach do Łodzi – Tlk Flisak, że nigdy, więcej, żadnego, tlk! Po moim trupie, ewentualnie. Okazuje się jednak, że tlk lubomirski postanowił mnie na razie, jednorazowo, przez podróż w dwie strony uspokoić, ponieważ jechało się bardzo sympatycznie. Bardzo przyjemna drużyna na trasie w obie strony, nieuprzykrzający życia pasażerowie, a w dodatku, Lubomirski jak się rozpędził, to dociągał prawie do 150, a to nie może się równać z ledwo dyrdającym do 70, 80/h na godzinę. Nooo dooobra, przed Malborkiem wyciągnął przez parę kilosków 110.

Po przyjeździe do odwiedzanego domostwa czekała na nas kaczusia, pieczone ziemniaczki i jakaś suróweczka, której nie pamiętam, ale kaczce tłuszczu nie żałowano, kiedy ją karmiono. W każdym razie było smacznie. Innego dnia, z upieczonych, ale niezjedzonych udek kaczusiowych udało się zrobić śmietnik warzywno-makaronowy. Nic innego, jak mięsko z kaczki zamiast szynki, czy kiełbaski, do tego cukinia, papryka, czosnek, cebulka, smażyć z ulubionymi przyprawami i posypać serem na końcu, a najlepiej, jeśli chodzi o składniki tego cudeńka, to jak by to powiedział The Food Emperor: Wpieeerrrrdol do gara wszystko co maszsz i co lllubysz i gotuj to na pełnej pyyyyyźźździe!🤣🤣🤣🤣🤣🤣 czy jakoś tak xd. Zrobiliśmy też coś, na co od dawna miałam ochotę, czyli Pishingera, albo inaczej, przekładańca i ciasto marchewkowe. Sporo z tego zabraliśmy na wynos, ewentualnie, na wyjazd. No i niesamowite placki ziemniaczane, a farsz do nich też wzbogaciliśmy pysznymi warzywami, bardzo podobnymi do kaczusiowego śmietniczka. No i moi drodzy, tu nadchodzi kulminacyjny punkt tego wyjazdu, bo oprócz tego, że bardzo miło spędzało nam się czas, oprócz tego, że co zjedlim, to wysra….Znaczy, to się mówi, co zjedlim, to nasze, ale, ja bym to przysłowie zmodyfikowała raczej. O, Co się nauczyłam, to moje, a nauczyłam się i to nie byle czego. Obierania marchwi, ziemniaków i wszelkich innych do obierania warzyw. Ja nie wiem dlaczego i nie wiem kto uczył mnie, że obiera się takie warzywa najlepiej i tylko i wyłącznie za pomocą nieruchomej obieraczki, to po pierwsze. Po drugie, tylko i wyłącznie obierając warzywo dookoła, żeby, najlepiej w całości złaziły obierki. No i u moich przyjaciół, nauczyłam się jednak, że warzywka najlepiej obierać tylko i wyłącznie wzdłuż warzywa i jak dla mnie, nigdy inaczej i po drugie, tylko i wyłącznie, ruchomą obieraczką. 😀 😀 😀 efekt jest piorunujący i to taki, że dzisiaj moja siostra została specjalnie chwilę dłużej, żeby zobaczyć, jak to możliwe. Niewidomi obierają ziemniaki. Dodatkowo, obierają je naprawdę dobrze, niewiele poprawek zostaje po umyciu mimo że dopiero co się tego nauczyli. To najprawdopodobniej wzbudza większy podziw i zainteresowanie, ewentualnie wzbudza większe zaskoczenie, niż kolejne dziecko Nowakowskiej spod osiemnastki xd. Dzięki za superową obieraczkę, moi drodzy, moi kochani, która obiera tak fajnie, cieniuśko, nie obiera warzyw i owoców w kostkę. 😀

W tym momencie znajdujemy się już przy końcu nadrabiania niedzielnych zaległości, ponieważ jutro jest niedziela i jestem pewna, że nie wydarzy się nic szczególnego. Chociaż nie mam pewności, czy coś szczególnego się właśnie nie wydarza w tej chwili i aż od wczoraj. Mamy gości/gościówy. Szeleczka nawiedziła ten dom, niczym jego dobry duch trzeci raz i zabrała ze sobą towarzyszkę Izabelę…A nie, Izabela to w popmundo, realnie to piękna Aleksandra, o wiedźmińskim usposobieniu. Nie nie, jeszcze daleko jej do wiedźmy, bo na miotle nie lata, odkurzacza się nie tyka, ale lubi zmywać gary.😂 i ma dwa, bardzo ważne atuty. Relaksujący dotyk i każdy kto lubi pić alkohol, z nią ten sport polubi jeszcze bardziej, ponieważ, Aleksandra nie dość, że dobrze polewa, to w ogóle nie pije.🤣 i tak sobie, we czwóreczkę do przyszłego piątku będziemy egzystować, gotować, był plan odwiedzić kino, teatr, ale nie ma chyba interesującego nas repertuaru nigdzie, o. Może przy okazji jakichś przygód nabędziem. Dzisiaj zmarnowałam kilka godzin tylko po to, żeby obrać ziemniaki, pokroić, przesypawszy do miseczki, przyprawiwszy i natłuściwszy olejem, upiec na blasze w piekarniku na papierze tylko po to, żeby w trakcie pieczenia się okazało, że to właściwie na nic, bo może było za dużo oleju i papier nim nasiąknął do tego stopnia, że porobiły się dziury, a ziemniaki piekły się półtorej godziny na 200 stopniach i wcale nie były chrupiące! Co poprawić? Jak to zmienić? Może jednak we frytownicy następnym razem, piekarnik chyba nas nie kocha xd. O, właśnie i jeszcze kolejna sprawa, jakie macie sposoby na rozróżnianie mrożonek? Bardziej chyba mi chodzi o kwestie oznaczania/podpisywania/coś w tym stylu, bo ja wariuję już z tym, że nigdy nie wiem co wyciągnę z zamrażarki.

O, a na zakończenie wpisu powiem wam, że do naszych domowych sprzętów dołączył nowy sprzęt. Mikser z kauflanda. Był w promocji, znaczy w gazetce jest w tym tygodniu. Mikser henryk, z uwagi na henryko podobną nazwę, jakąś taką niemiecką, co zamieścili na pudełku, ale na samym mikserze napisali: switch on hm-f0101. Henryk z misą na odpady, takim oto Henrykiem będziemy robić ciasto w tym tygodniu, a ciasta przyszłościowo, o. Na ten czas, żegnam się, do kolejnych zaległości.

Cześć wszystkim 🙂

Mokro, zimno, wilgotno, ponuro, nic nie zachęca do pisania i do robienia niczego twórczego w kuchni, w domu, w życiu. Czy takie są objawy jesiennej handry, he?😉 Jeśli tak, to zapewne macie już odpowiedź, dlaczego w zeszłą niedzielę nie pojawiło się kolejne wpisidło z niedzielnego myślnika. Właśnie dlatego, że tamten tydzień zleciał na jedzeniu potraw sklepowych, gotowych, a jedyne co nam się udało i oczywiście chciało przyrządzić, to smaczna sałatka z piersią kurczaka, czerwoną fasolą, kukurydzą, serem gołda, jajkiem i majonezikiem. Oczywiście pierś z kurczaka obowiązkowo przyprawiona w przyprawie gyros przed smażeniem, więcej przypraw nie dodawaliśmy, bo i nie było też takiej potrzeby. Gyros zrobił niesamowitą robotę, a ilość sałatki wyszła tak duża, że podzieliliśmy się nią z ludkami z mojego domostwa. O zawrót głowy tamtego tygodnia mogła przyprawić również jajecznica, którą sobie przygotowałam na kolację. Trzy jaja, ani dużo, ani mało jak dla jednej osoby, tak myślę, w sam raz, chociaż bywały czasy, że jak byłam młodsza to potrafiłam zjeść jajówę z pięciu z rana, a na wieczór kolejne pięć jaj na miękko. Ta jajecznica, o której wspominałam po wyżej, zawierała w sobie z pewnością więcej dodatków niż nabiału, a, bo ja lubię takie wymyślane. Jajecznica z serem, pomidorem, ogórkiem, kiełbaską, cebulką, czosneczkiem, mniammm! Ledwo to wszystko zmieściłam, ale ktoś musiał, co by opustoszyć lodówkę, przed wyjazdem, który miał się odbyć. No właśnie, miał się odbyć w zeszły piątek, wyjazd do Opola, na rewizytę w pewnym domostwie. No i prawie się odbył, wszak plecak był spakowany, akuratnio, na dwie osoby, nawet zanocowaliśmy na tą cześć u rodziców, bo stamtąd bliżej do dworca, a taksówki, okazuje się, jeżdżą tu kiedy same uznają to za stosowne, albo, inaczej, kiedy jakakolwiek centrala postanowi odebrać telefon. No i jak to jest? Mieszkasz sobie w mieście, wcale nie jakimś tam małym, bo tak ok. 40 tysięcznym, autobusy jeżdżą 4 na krzyż, w odległości raz na godzinę, o, nawet elektryczne, nawet gadające…Czasem, pomińmy fakt, że rozkłady na tablicach zazwyczaj nie zgadzają się z tymi w internecie, albo po prostu są podarte przez wandali, więc nigdy nie wiesz, czy przyjedzie wcześniej, czy jednak później, albo wcale. Jakoś tak się dziwnie tu zrobiło, ludzie przesiedli się w auta, komunikacji miejskiej mimo, że tu darmowa, nikt nie potrzebuje, prawie. No może oprócz dwóch niewidomych zamieszkującej przy ulicy Marii Konopnickiej 😀 i pewnie trochę starszych ludzi. Swoją drogą, strona internegowa mpk też jest taka, pożal się boże, nie do ogarnięcia, albo może ja nie umiem. No więc mieszkasz sobie w tym mieście, a bez pomocy, tak trochę, no na samym początku życia, nie jesteś w stanie dostać się na dworzec kolejowy, przeszło dwa kilometry od naszej ochmistrzowskiej kwatery. Przynajmniej dla nas, na razie, na ten moment jest to niemożliwe. Nie jesteśmy jeszcze na etapie, żeby samodzielnie eksplorując, nauczyć się trasy ponad dwukilometrowej na dworzec, co za tym idzie, porządnie dworca, a o orientacji nie ma mowy. Tak więc…Ja się pytam, albo ja nie pytam, ja wołam! Organizacjeeeeee z dwudziestoletnim doświadczenieeeeem! Pomóżcieeeee! 😛 Tak więc wspomniany wyjazd do Opola się nie odbył. Zaraz, jak to było dokładnie? Wyszliśmy w asyście mego tatka na przystanek autobusowy. Zimno, leje jak z cebra, kurtki nie nadążały przyjmować tyle wody, buty zresztą też nie, ot, adidasy, piękne, z Niemiec przywiezione w 2013, a dalej jak nowe, wyglądały jak ostatnia porcja gnoju z obornika, podejrzewam, że w ogóle wyglądaliśmy jak obraz biednego, niewidomego, czyli w zasadzie, tak jest najlepiej, aaa, no czyli nieźle.☺ po dotarciu na przystanek autobusowy okazało się, że, autobus odjechał godzinę wcześniej, ponieważ mojemu tatkowi się pomyliło i dzień wcześniej, sprawdził godziny odjazdów w dni powszednie, a że mieliśmy jechać w sobotę, no to…Dupa blada i Kanada. Do pociągu mającego dotoczyć nas do Tczewa na przesiadkę zostało się 20 minut i nie ma szans dotrzeć tak szybko z tamtego przystanku na dworzec, o taksówkach nie będę raczej wspominać drugi raz, bo nie ma sensu. 😀 a więc…Wróciliśmy grzecznie do domciu, zmoczeni jak nurt wisły, rozpakowaliśmy tobołek i uznaliśmy, że widocznie tak miało być. Wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły, że to nie ten czas na odwiedziny w Opolu. Z ciekawością śledziliśmy do końca trasę tego pociągu, bo byliśmy przekonani, że musi wydarzyć się coś podobnego jak wtedy przy okazji wyjazdu do Łodzi, albo jakaś inna tragedia, w każdym razie, nic nie dzieje się bez przyczyny i my w to jednak mocno wierzymy. 🙂

W tym tygodniu niestety też nie wydarzyło się w kuchni i w domu nic przełomowego, ale, za to, odkryliśmy, że w naszym mieście żyją hulajnogi. Jak to hulajnogi, stawiane w różnych dziwnych miejscach, a i tak chwała za to, że stawiane, a nie leżące i prowokujące do tego, żeby się na nich wyłożyć i położyć, a po chwili wstać, otrzepać się i zastanawiać się, co się tak właściwie stało. Nie mniej, pierwszą hulajnogę odkryliśmy na naszej haszczowej dróżce, gdzie po jednej stronie stoją jak zawsze samochody, a po drugiej stała sobie w pewnym odcinku dróżki hulajnoga. Na szczęście zdążyliśmy ją wcześniej zlokalizować laseczkami i ominąć. Druga hulajnoga, tego samego dnia, stała sobie bardzo blisko krawężnika, przy którym zazwyczaj idziemy na kolejnym odcinku drogi, ale jej nie zdążyłam zlokalizować i z całą mocą swego ciała władowałam się w nią i to tak, że kierownica złapała mnie w objęcia. Początkowo myślałam, że to jakiś człowieczek chwycił mnie w pasie i coś chce powiedzieć, przeprowadzić, już się chciałam oganiać od bezczelnych łap, a tu jak nie macnę, paczam, paczam, o, kierownica, ale co to jest? Rower? Skuter? Aaaaaa, hulajnoooga noooo! Dzień dobry, nie bądź pozdrowiona. Stała tam sobie kilka dni i nauczeni doświadczeniem już o tym pamiętaliśmy i w tym miejscu bez problemowo ją omijaliśmy, natomiast inne hulajnogi postanowiły pójść w ślad za swoimi koleżankami i następną napotkaliśmy przy przejściu przez skrzyżowanie. Stała sobie, nieopodal latarni i mało nie wylądowała biedaczka na ulicy, ale też zdążyliśmy ją namierzyć. W sumie to nie aż takie złe te przygody z tymi hulajnogami, ale zaapelowałam na grupie facebookowej z ogłoszeniami dla naszego miasta i poruszyłam sprawę tych nieszczęsnych dwukołowców, ludzie poparli, udostępniali, zdziwiłam się, że aż taka spora reakcja i poparcie dla sprawy będzie. Wiadomo, że nie tylko niewidomym utrudniają życie. No i z jednej strony, myślisz sobie, a po co to pisać, nic takiego się nie stało, a do ludzi to możesz mówić, a i tak nie dotrze. Tak samo jak nie docierają te kampanie – Piłeś, nie jedź, jedziesz, nie pij, czy jakoś tak. No ale z drugiej strony, co szkodzi napisać, może jednak trzeba trąbić do skutku w te puste dzbany 😀 i jakaś reakcja chyba jest, może nie na długo, ale albo to przypadek, albo ten post naprawdę na chwilę coś zdziałał, bo hulajnogi zniknęły z tych miejsc, co je spotykaliśmy.

W tym tygodniu mieliśmy też okazję zjeść łazanki, takie kupne i jakbym spotkała tego, co wpadł na pomysł zrobić łazanki ze słodkiej kapusty to, to, to…Przecież to wbrew przepisom bhp, eeee, tej, babuni, co też ja gadam.😂😂😂😂😂 Za to było też coś przyjemniuśkiego, otóż, po raz pierwszy w roku, nie obawiając się o atak bezczelnych os, napiliśmy się kawuchy z Pawełka na balkonie. Przynajmniej dwa dni były tak przyjemnie słoneczne, mimo przejmującego chłodku, ale właśnie taka pogoda kojarzy mi się z jesienią, albo inaczej, taką lubię. Wietrznie, może być nawet chłodnawo, ale słonecznie. Pewnego dnia, bodajże to był czwartek, postanowiłam zrobić na obiad kotlety schabowe. Ostatnio rozmawialiśmy o tym, że schabowe to będzie u nas sobotnia tradycja, ale że w czwartek trzeba było coś zrobić na szybko, to wyjęłam i schab i piersi z kurczaka. Na piersi miałam pomysł na, romantyczną kolację wieczorem. 😀 i powiem wam, że jeśli chodzi o ten czwartkowy obiad, to przy okazji jego robienia odkryłam kolejny pomysł na, jak zrobić zajebisty obiad i obejść się smaczkiem. Otóż, usmażone kotlety z buraczkami wylądowały na talerzach, a kiedy wzięłam kęs jednego z nich, okazało się, że…No dla mnie, smakuje…Knurem…Świniorem…Prosiakiem…Tłustym, niemytym.😂😂😂😂😂 Michaś się zajada, podśpiewuje. Ach jakie to pyszne, ach, jak dobrze przyprawione, jakie chrupciusie, mniam, mniam, a ja mam odruch wymiotny. Kilka razy w życiu w domu mojej mamie też trafił się taki ohydny w smaku schab i też powiedzieli, że mam paranoję i głupoty gadam, ale co zrobić, no nie wydawało mi się 😀 może nie wszyscy ten dziwny posmak mięsa wyczuwają, ale teraz z lękiem będę podchodzić do kolejnych schabowych xd, a z wymienionego wyżej obiadu zjadłam tylko buraczki. Ot, dieta wyszczuplająca, jak nic 😀 za to wynagrodziłam to sobie pyszną kolacją, czyli piersią kurczaczka z makaronikiem, żółtym serkiem, czosneczkiem, pomidorkami i sosem spaghetti bolognese 😀 a do tego, ukochany, wyszedłszy ze śmieciami podczas szykowania kolacji, przyniósł pyszne winko, białe, półsłodkie. No i tak oto, czwartek z knurem w tle i romantyczną kolacją, która ustawiła się na pierwszym planie się zakończył.

Późne wieczory uprzyjemniamy sobie dla odmiany kryminalnymi serialami z audiodeskrypcją. Na pierwszy ogień poszedł Rojst, a niedawno zaczął się osaczony. W przyszły piątek zaniesie nas, miejmy nadzieję, do Tomaszowa Mazowieckiego, a właściwie pod Tomaszów, w odwiedziny do znajomych. Teraz chyba problemu nie będzie, bo odjazd jest z samego Malborka i to w dzień powszedni, więc, raczej nie będzie szans na pomyłkę. 😀 😀 wczoraj, rodzinnie, z moimi siostrami, szwagrem i moim bratem odwiedziliśmy restaurację – Bistro na fali. Przeszła ona rewolucję Magdy Gessler w 2016 roku, dlatego obawialiśmy się z Michasiem, że nic na nasz ząb się tam nie znajdzie. Owszem, ja lubię wymyślne rzeczy, sama coś tam próbuję kombinować, jakieś dziwne połączenia, ale na te gustowne dania Gesslerowej chyba się nie nadaję, za prosta ze mnie kobita. Dlatego wybrałam sałatkę z z chrupiącym boczkiem, kurczakiem, miksem sałat, sosem miodowo-musztardowym i z gorgonzolą. Wszystko byłoby pyszne, gdy nie ten okropny ser 😀 😀 😀 Golonka, zupa rybna z krewetkami, pierogi z dziczyzną i pierś z kurczaka z mozzarellą, pieczarkami i frytkami, które zamawiali inni ponoć były bardzo smaczne, pierogów nawet próbowałam i rzeczywiście, sympatyczne, chociaż gdybym nie wiedziała, że to dziczyzna, to raczej pomyślałabym, że po prostu jakieś dobre mięsko, ale wiadomo, ja znawcą smaków to nie jestem. Raczej śmiało mogę ten lokal polecić, bo podają tam solidne porcje jedzenia adekwatne do swoich cen, tej sałatki nie dałam rady przejeść. 😀

Tymczasem kończę ten wpis, bo jest jakiś zaskakująco długi, jak na to, że nic się nie działo i zmykam pomóc ochmistrzowi, bo mnie potrzebuje. 😀 do następnego.

Dzień dobry🤪
Ostatnio pomyślałam sobie, że…A właściwie nie…Zastanawiałam się po prostu, w trakcie doprowadzania szklanej tafli do nieskazitelności, na cholerę komu lustro? A potem doszłam do wniosku, że już wiem. Otóż, zapewne w moim przypadku, gdybym tylko mogła się w nim zobaczyć, wpadłabym w samozachwyt.😂 a na pewno po tym tygodniu.
#Poniedziałek. Wspólna wyprawa do pobliskiej cukierni po zamówione kilka dni wcześniej pączki z czekoladą.
– Dzień dobry. My po zamówione pączki z czekoladą.
– A dzień dobry. Nooo, niestety, jednak nie przyszły, tak sobie o państwu myślałam, że na darmo przyjdziecie.
– Eee, nie na darmo, zawsze to forma spaceru, rekreacji, rehabilitacji, (Śmiech).
– Taaak, no to dobrze…Ale…O, żebyście tak państwo z pustym nie wracali, to mogę zaproponować serowe pączusie. Takie malutkie, puste w środku, pyyychhha.
– Tak, no to weźmiemy cztery i ten pyszny chlebuś.
Naprawdę, coraz większe mnie wątpliwości nachodzą, czy sobie tej cukierni nie odpuścić, 😀 😀 😀 co nie przyjdziemy, to tam prawie nigdy nic nie ma xd. Jak to mawiają? Człowiek planuje, diabeł rujnuje? No chyba tak…Tak tak tak…Na pewno jakaś rogata bestia pokrzyżowała plan na poniedziałkowy obiad. O, bigosik sobie zjemy. O, cały pojemnik w zamrażalniku czeka. O, nic tylko wyjąć, rozmrozić, na talerz włożyć i z chlebkiem wszamać. A taki ten poniedziałek był piękny…Taki mocno słoneczny…Delikatnie wietrzny, chłodny, ale dość przyjemnie chłodny…Taki, że energia w człowieka jesienna wstępowała i chandra ulatywała….No taki…Mmmmmua, mmmmmmua, mmmmmua. A co się po rozmrożeniu tego…Czegoś okazało? No chociażby to, że nie jest to ani bigos, ani gołąbki, ani lody nawet, o dziwo. Nie wiadomo co to, może jakieś bitki w sosie, albo cholera insza jeszcze wie, ale, w każdym razie…Niezdatne do zjedzenia, bo po rozmrożeniu stała się z tego galaretowata breja i…Ja na pewno nie odważyłabym się tego tknąć łyżką, a co dopiero językiem 😛 i w tej sprawie byliśmy również bardzo zgodni z szanownym przyszłym małżonkiem. –
A więc co na ten obiad? Znoooowuuu fryyytkiii?
– No a co zrobisz na szybko?
– No niby…Nic tak nie mamy, ale…Frytkiiii? Nieeeeee!😱 No dobra, zjemy.
– Należy tu za pewnik powziąć fakt, że tak na szybko szybko to by było co zrobić. Zupki z proszku 😀 a także za kolejny pewnik trzeba wziąć fakt, że pamięć dobra, ale krótka do tego, żeby kupić jakieś ziemniaki i zacząć rozprawiać się z ich obieraniem i tak dalej, a za kolejny pewnik trzeba wziąć to, że mimo że ochota jest, to poprzedzające ją w głównej mierze pyrkowe lenistwo też jest. ;D ale…Ale…Zawsze należy mieć nadzieję, że minie. No bo ile można jeść ryże, makarony i frytki…To głównie tylko moje zdanie, bo szanowny mówi inaczej, ale…O, czasem się chce zupy i to głównie nad zupami trzeba będzie teraz pracować, bo drugie dania wychodzą naprawdę dobre. A przy tak pięknej poniedziałkowej pogodzie, zachciało nam się wyskoczyć na kawkę do rodziców i przy okazji zakupić potrzebne produkty na bardziej udaną kolację w stosunku do obiadu. Tym razem tosty z chleba tostowego. Nie wiadomo dlaczego dwa z czterech postanowiły się tak brutalnie rozwalić ppodczas pieczenia, ale oczywiście były zjadliwe….A o to kolejny wniosek a propos robienia tostów…Nie znoszę potem doczyszczać tostera z przyschniętego sera. Staram się to robić najszybciej jak to możlie po takim w miarę ostygnięciu, nie mniej…Nie, na, wi, dzę! Więcej przy tym roboty niż przyjemności i byłabym wdzięczna, gdyby ktoś mi o tym przypomniał przy następnej chętce na smacznistego, gorącego tościka. 😛

#Wtorek. Śniadanie – m jak miłość. Kawa – m jak miłość. Szykowanie obiadu – m jak miłość. O tak, dokładnie odcinek 363. Fajnie tak powspominać przy domowych obowiązkach stare czasy, stare odcinki. Pomysł na: Kurczaka w sosie ziołowo-śmietankowym. Winiaaaaaryyy, dobre pomysły dobry smak!🎤🎶🎶🎶 Jakże się nie zgodzić z tą reklamą? Wyszło mi przepyszne. Tym razem nie przeprawiłam…W ogóle w tym tygodniu jakoś mi to w końcu zaczęło wychodzić. Czego nie można powiedzieć o tym, że bez jakiejś rejwy przy kucharzeniu w moim wydaniu się nie obejdzie. Wrzucam pokrojonego i przyprawionego kurczaczka na patelnię. Znajdował się on w takiej plastikowej miseczce, z której jakoś ciężko mi go było przerzucić na jeden raz na patelnię. No więc sposobem, sposobem, drewnianą łyżką dziada. Raz, jebut, dwa, jebut, trzy…Ups! Wszystko zlądowało wokół patelni z rozgrzanym już olejem. Ajjjjj, no to spróbujmy zabawić się w widzącego, przechylmy delikatnie miseczkę i z tej kuchenki, łyżką do miseczki, a potem już wycelujemy dobrze na patelnie. Jebut…Porcja z łyżki zamiast do miseczki zlądowała na podłodze.😂 na szczęście niewiele się zmarnowało, a reszta usmażyła się, roznosząc wspaniały zapach po domu. Następnie, z kolejnej miseczki, wrzucamy już bez kłopotu pyszne pieczareczki, których Aleksik nie lubi, ale tak jak wspominałam, na kompromisy trzeba chodzić, a następnie, kiedy to się tam wszystko jeszcze momencik razem podsmażyło, podlewamy to wcześniej zrobionym pomysłem na. Co prawda nie miałam śmietanki dwunastki, a mleczko zagęszczone, więc tak pół kartoniczka wlałam do miseczki i rozmieszałam to z całą zawartością torebuszki. O, właśnie, rozmieszałam, powiadają, rozbełtałam, powiadają, więc ja sobie znalazłam w swoim domu ulubioną łyżkę rozbełtuszkę haha :D. No i tak gotową potrawę włożyliśmy na talerze i wspaniale komponowała się z ryżem, o, przy okazji trzeba się pochwalić, do ugotowania go skorzystaliśmy z dobrych rad z komentarzy do którejś potrzebnej niedzieli. Skorzystane, zapamiętane, dziękujemy.😋😋😋 A co zrobić po tak pysznym obiedzie? Najpierw posprzątać, a potem…Zaplanować wspólny wieczór. Można zacząć od gorącej, romantycznej kąpieli pod prysznicem, koniecznie solo, bo wtedy okazuje się, następnego dnia się to oczywiście okazuje, że nie ma gumki do włosów.🤣

#Środa. Dynamiczne poszukiwania gumki do włosów czas zacząć. Jak się nie znajdzie, nie ma mowy o wyjściu z domu, a przecież jedną tylko mam, bo i po co mi więcej, skoro nie tylko do mężczyzny podchodzę z uczuciem i sentymentem, ale i do przedmiotów :D. Za komodą? Nie ma. Pod ławą i fotelami? Nie ma. Za łóżkiem, pod łóżkiem? Nie ma. W łazience i wszelkich jej zakamarkach? Nie ma. No więc powiedzcie mi, jak to jest, żeby nie wypić ani kropli alkoholu i tak kompletnie nie pamiętać co się zrobiło z gumką do włosów? Do tej pory nie wiem co z nią wtedy zrobiłam, ale za to Aleksik w środę zrobił fenomenalne skrzydełka z kurczaka, które, jadłam sama, bo tego też nie lubi. Do prawdy, lepiej go ubierać jak karmić, drodzy państwo. 😀 i nie wiadomo dlaczego decyduje się na te brutalne kroki, takie jak przygotowanie obiadu dla ukochanej, którego on sam nie tknie nawet koniuszkiem języka. Rozważając to tak czysto filozoficzno-psychoanalitycznie…Dochodzę do tego, że powodów jest kilka. Otóż, albo jego miłość do mej osoby jest tak wielka, że sam rezygnuje z jedzenia, żeby zjeść byle co, ale sprawić mi tę przyjemność zjedzenia nie byle czego tylko czegoś, co lubię, albo chce się szybko pozbyć mięsa z lodówki, bo wypadałoby ją rozmrozić.😂 albo, może jedno i drugie naraz.

#Czwartek.
– Idziemy na ogórkową do rodziców. Przy okazji trzeba pozałatwiać kilka spraw. No kurde, ale gdzie jest ta gumka nooo! No to już przestaje być śmieszne, naprawdę! Święty Antoni, pomóż nam znaleźć te gumkę do włosów.
No i nagle, cudem jakimś, Aleksik pochyla się w okolicy łóżka! Jest! Mam ją! Ale…Ale…Ale jak to? No kurde, przecież odkurzaliśmy tu wszędzie kilka razy w tygodniu, pod łóżkiem, za łóżkiem, wszystko było odsuwane…No tak? Po prostu, jak dla mnie modlitwa do Świętego Antoniego ma odpowiednią moc i już nie jeden raz się o tym przekonałam, a w tym wypadku, żałuję, że tak późno z niej skorzystałam. Gumka się znalazła, można więc w łazience do konać odpowiednich przygotowań na wyjście z domu.
– Hmm, których by tu perfum użyć?
Zdążyłam siebie tylko zapytać o to w myślach, a w międzyczasie, przypadkiem, trąciłam paluszkiem taką felerną mgiełkę w szklanej butelce. Trzask! Po butelce. Delikatny syk świadczący o tym, że cała zawartość się rozlała na te cholernie trudne do czyszczenia płytki w łazience. No i to tak słodko, przed samym wyjściem, cholera…No nie, zapewne na jednego świętego przypada jeden rogaty, który w tym wypadku bardzo się zezłościł, że gumka się znalazła i postanowił się zemścić. No cóż, trochę mu się nie udało, bo i tak tej mgiełki nie lubiłam, a po drugie, butelka stłukła się tylko na dwie części. No więc od razu trzeba było to wymyć i wyodkurzać, a zapach, no może nie najgorszy tej mgiełki pozostał, a ogórkowa smakowała jeszcze wyborniej.

#Piątek. Oj, duże zakupy, bo i dużo pracy. Szykowaliśmy tego dnia imprezkę na sześć osób, a przy okazji produktyu na sałatkę, którą chciałam zrobić wczoraj i na blok czekoladowy, który też miałam zamiar zrobić po raz pierwszy. Dla gości sałatka dość zdrowa, z rukolą, fetą i pomidorkami, a wszystko to polane sosem sałatkowym greckim. No, tylk trochę się przeliczyłam w proporcji trzech łyżek stołowych wody. Nigdy nie wiem, albo raczej, nie umiem jak odmierzyć sobie wodę na łyżki, żeby potem przenosząc to do naczynia nie wylać zawartości, tak samo jest z olejem. No nic, ale i tak wyszło smaczne, bo z wodą przesadziłam, ale z olejem nie i smakowało wybornie. Następnym razem dodam tam jeszcze zielonego ogórka i uprażę słonecznik, to dopiero będzie petarda! Do tego, na talerzyk trochę swojskiej kiełbaski, boczku, kaszaneczki, prosto od teściów, ale z naszego zamrażalnika 😀 i impreza się udała. No i obiad przedimprezowy też bardzo szybki. Krokiety z mozzarellą i pieczarkami, bo innych nie było. Domyślacie się, kto musiał zjeść tego więcej, prawda?

#Sobota. – Gdzie jest pierś z kurczaka, którą kupiłam wczoraj na sałatkę? Przecież na pewno wkładałam ją do zamrażalnika, no halooo! Jeeeeessssu ja to kiedyś głowę zgubię. Cała lodówka przeszukana, a piersi się nie znalazły. Nawet modlitwa do Antoniego na razie nie pomogła, ale czasem to trzeba poczekać. Kawę do ekspresu trzeba dosypać. O, a jak to z kuchcikowaniem kuchcikowej bywa? Kawa się dosypała, a niewielka ilość ziaren za ekspres, za mikrofalę, pod czajnik, no i na tą szafkę. Ile się dało, wyzbierałam, a potem mówię, do mojego tytanowego chłopa.
– Słuchaj no, Michale, weź ze mnie odłącz te ustrojstwa, podnieś, a najlepiej przestaw na czas jakiś, bo ten blat cały muszę ogarnąć. Nie wiem ile tej kawy jeszcze zostało.
A że wcześniej uzbierana kawuszka zlądowała na górze ekspresu, na ściereczce z zamiarem wrzucenia tych kilkunastu, dziesięciu ziaren do ekspresu, nnnno to…Ta przepyszszszna kawuszszszszka wylądowała sobie, gdzie chciała podczas, gdy Aleksik brał Pawełka w ramiona. Och, kto by pomyślał, że taki dźwięk, jak spadające na podłogę ziarna kawy, może rozbawić do łez. Taka pierdoła, a śmiech, to zdrowie i rzecz potrzebna. Mimo odkurzania zawziętego jak chihuahua, do końca dnia ta kawa skądś spadała bawiąc do łez. Niemniej bawiła wciągana do odkurzacza. 😀 No więc skoro z sałatki nici, najpierw trzeba zrobić obiad. Pierwszy raz sama rozbiłam kłotlety. W dotyku się takie cienkie wydały, ale jak je usmażyliśmy, to już jakieś takie grubawe się zrobiły haha i co najważniejsze? Mogłyby być ciutkę więcej przyprawione! Ha! Idziemy w dobrą stronę. Skoro po obiedzie posprzątane, to znak, że można z powrotem nabałaganić, a w dodatku, nie samemu😁.
– Szeleczko, chcesz pomóc mi nabałaganić w kuchni?
– Że co? Ale jak? Nie rozumiem…
– Zwyczajnie. Czytaj mi przepis do słuchaweczki, skoro i tak już gadamy, a ja będę czynić według tego bałagan w kuchni.
– Aha, no dobra! (Śmiech).
– ½ szklanki mleka. Masz?
– Taaa. Nalałam. Oooo kurrrrrrrwaaaa!
– Cooo, co się stało?
– Właśnie trąciłam otwarty karton z mlekiem i czeekaaaaj bo powódź!
– Dużo się wylało?
– Na szczęście nie aż tak. Dobra, ogarnęłam. Co dalej?
¾ szklanki cukru. 3 łyżki kakao.
– No niestety nie mam tyle, dam ile mam.
– Noo, to nie wiem czy wyjdzie jak powinno.
– Ja też nie wiem, pierwszy raz robię. Co dalej?
– Kostka masła. Masz to wszystko w garnku?
– Taaa.
– No to odpalaj kuchnię i mieszaj aż się rozpuści.
No i oczywiście po jakimś czasie składniki się pięknie rozpuściły i połączyły, a więc zdjęłam garnek z kuchenki i stopniowo dodałam dwie szklanki mleka w proszku, intensywnie mieszając, mieszając, mieszając, aż zgęstniało jak…Jak…o, jak, Tomecki to wczoraj dobrze powiedział, jak nutella. Wiadomo, że w mleku w proszku było wszystko wkoło na szafce, na której je otwierałam, a co najważniejsze, nie zrobiłam jakiejś dużej tej dziurki w opakowaniu, ale trochę się rozsypało…Na koniec pokruszyłam herbatniczki i voilà", pierwsze, prościutkie ciasto z okresu prl mamy zrobione. Najgorsze było przelać to do foremki i równo rozprowadzić, ale w miarę mi się to udało. Tężało to sobie pięknie przez noc w lodóweczce, aż dzisiaj stało się przysmakiem dla nas i rodzinki przy poobiedniej kawusi.

No i tym sposobikiem dobrnęliśmy do końca tego tygodnia. O czym zapomniałam? Wiem, że colorino mieszka już z nami od piątku, więc jutrzejsze sortowanie prania powinno pójść jak z płatka, a na zakupy z mamą umówiłam się już o 9.30 rano. Sama nie wiem jak to osiągnąć i co ja najlepszego zrobiłam, ale…No…Byle nie wiało aż tak jak dzisiaj, a wtedy to wszystko powinno być dobrze :D. Plany wyjazdowe na najbliższy czas się szykują, a czy wypalą…Zobaczymy. Do następnego.